Wie is de man achter de gitaar en mondharmonica?
Een verhaal over breken met wat verwacht wordt, diep gaan en weer opkrabbelen. Over geloven in je passie. Dit is het verhaal van Erwin.
“Ik word wel gezien als doorzetter, maar zelf voel ik dat lang niet altijd. Ik ken mijn zwaktes en had jaren geleden ook vaak de neiging om te verdrinken in mijn eigen angsten en onzekerheden. Heb wel eens momenten gehad dat ik mezelf afvroeg wat ik nou eigenlijk voorstelde. Ik heb echt moeten leren invulling te geven aan mijn leven.”
Een verhaal over breken met wat verwacht wordt, diep gaan en weer opkrabbelen. Over geloven in je passie. Dit is het verhaal van Erwin.
“Ik word wel gezien als doorzetter, maar zelf voel ik dat lang niet altijd. Ik ken mijn zwaktes en had jaren geleden ook vaak de neiging om te verdrinken in mijn eigen angsten en onzekerheden. Heb wel eens momenten gehad dat ik mezelf afvroeg wat ik nou eigenlijk voorstelde. Ik heb echt moeten leren invulling te geven aan mijn leven.”
Erwin omschrijft zichzelf als filosofisch, een tikje melancholisch, nieuwsgierig naar de wereld en hoe alles er uitziet, maar ook liefdevol, spontaan en humoristisch, al begrijpt niet altijd iedereen zijn humor.
Zijn jeugd is niet geheel onbezorgd als 2e zoon in een boerengezin van vier jongens in het buurtschap Hessum, vlakbij het Overijsselse Dalfsen. Hij groeit op in een liefdevol nest waar hard werken de norm is. Af en toe verlangt hij nog wel eens terug naar het opgroeien in de jaren 70 en 80. Ondanks een relatief onbekommerd leven, ervaarde hij als kind en tiener een zekere zwaarmoedigheid, mede omdat hij als kind op de basisschool wordt gepest. Hier heeft hij als volwassene beter mee om leren gaan. Door onderzoekend te zijn probeert hij ook de andere kant van een verhaal te bekijken: het leed van een ander grijpt hem aan. Omkijken naar de ander zit er al van jong af aan in, mede door zijn moeder die altijd voor hun zorgbehoevende tante zorgde. Erwin herinnert zich nog een gedachte uit zijn jeugd, wat je met veel geld zou kunnen doen: ‘kunnen we niet meer delen met andere mensen die het veel minder hebben.’
Vanaf het moment dat hij als vier- of vijfjarig jochie Elvis op tv ziet, wil hij niets anders dan gitarist en zanger worden. Bij het ouder worden komt ook de drang naar boven om zelf te gaan schrijven en eigen muziek te maken, geïnspireerd door de Beatles, Bob Dylan en de Stones. Hij droomt ervan om naar Amerika en Engeland te reizen, de landen waar zijn helden vandaan komen. Jaren later hoort hij dat zijn ouders een tijdje hebben overwogen om naar Amerika of Canada te verhuizen, maar helaas is dat idee nooit verder uitgewerkt. Erwin baalt hier nog steeds van, omdat zijn Engels dan beter zou zijn geweest. Groots dromen was eigenlijk niet mogelijk in een klein Overijssels boerendorp, waar Hilversum al in een andere wereld ligt. De drang om (ver) weg te gaan, blijft zijn hele leven bij ‘m.
In de pubertijd voelde hij zich wel eens gediscrimineerd als hij moest hooien, terwijl zijn vriendjes naar het zwembad konden. Op de boerderij was er altijd wat te doen. Waar zijn broer in de wieg was gelegd voor het boerenleven, weet Erwin dat dit niet is wat hij wil. Hij gebruikt elk vrij moment om met zijn gitaar te spelen en te zingen. Zijn vader werd wel eens fanatiek als hij zijn boerderijklussen liet liggen om met muziek bezig te zijn. Wanneer er later, in zijn bandtijd met The Prodigal Sons, een liedje op de radio komt, leert zijn vader beter begrijpen wat muziek voor zijn zoon betekent. Ook krijgt hij van z’n vader te horen dat hij nu doet waar z’n vader het lef niet voor had. ‘Ik leef nu gedeeltelijk de droom die mijn vader vroeger had’.
Een opleiding tot artiest was er indertijd nog niet. Na het behalen van zijn VMBO diploma moest Erwin naar de HAVO om in aanmerking te komen voor het conservatorium, de enige muziekopleiding. De HAVO halen wordt hem niet en hij besluit om, naar aanleiding van een beroepskeuzetest, agogisch werk te gaan studeren. Deze test vulde hij echter in, zoals hij zichzelf graag zag en niet hoe hij echt was. Maar ja, het MBO was de weg naar zijn droom. Tijdens een stage loopt hij vast. Veel ‘sores’ komt samen: het huwelijk van z’n ouders stevent af op een scheiding, hij blijkt onverwachts vader te worden en hij voelt zich totaal niet op z’n plek bij de opleiding. Hij wil gewoon muziek maken! Een collega van z’n stageplek signaleert de struggles van Erwin en geeft hem een ‘blaadje’ met het advies het nummer daarop te bellen. “Soms moet je echt geluk hebben dat je de juiste mensen op het juiste moment tegenkomt. Ik durf te stellen dat het telefoonnummer, dat van een therapeut bleek te zijn, de start was van een ommekeer in mijn leven ”. Gesprekken met deze vrouw helpen hem inzicht te krijgen in wat hij zelf wil, in plaats van een koers te varen die anderen van hem verwachten. “Ik moest stoppen met dingen doen die ik eigenlijk niet wilde en kiezen voor een andere manier van leven”. Dingen niet meer uitstellen, maar gewoon gelijk doen. “Ik had sterk de neiging om dingen uit te stellen tot later’’. Maar nu zette ik als het ware een knop om: ‘’bedacht ik dat ik iemand wilde bellen, dan moest ik direct bellen”. Hij krijgt handvaten aangereikt om de chaos in z’n leven weer op de rit te krijgen en ook leert hij om te huilen. “Iedereen zou elke week een keer moeten huilen. Het lucht zo enorm op”. In die tijd vraagt hij zich soms ook af wat hij nou eigenlijk aan het doen is, maar door de jaren heen leert hij dat er veel kracht zit in de artistieke wereld. “Geraakt worden door een lied, schilderij of mooi gedicht, het heeft waarde. Je eigen problemen omzetten in teksten die mensen (h)erkenning kunnen geven en misschien een stuk heling. Wanneer ik een lach en traan heb kunnen bereiken in een optreden, dan is een avond voor mij geslaagd”.
Zijn jeugd is niet geheel onbezorgd als 2e zoon in een boerengezin van vier jongens in het buurtschap Hessum, vlakbij het Overijsselse Dalfsen. Hij groeit op in een liefdevol nest waar hard werken de norm is. Af en toe verlangt hij nog wel eens terug naar het opgroeien in de jaren 70 en 80. Ondanks een relatief onbekommerd leven, ervaarde hij als kind en tiener een zekere zwaarmoedigheid, mede omdat hij als kind op de basisschool wordt gepest. Hier heeft hij als volwassene beter mee om leren gaan. Door onderzoekend te zijn probeert hij ook de andere kant van een verhaal te bekijken: het leed van een ander grijpt hem aan. Omkijken naar de ander zit er al van jong af aan in, mede door zijn moeder die altijd voor hun zorgbehoevende tante zorgde. Erwin herinnert zich nog een gedachte uit zijn jeugd, wat je met veel geld zou kunnen doen: ‘kunnen we niet meer delen met andere mensen die het veel minder hebben.’
Vanaf het moment dat hij als vier- of vijfjarig jochie Elvis op tv ziet, wil hij niets anders dan gitarist en zanger worden. Bij het ouder worden komt ook de drang naar boven om zelf te gaan schrijven en eigen muziek te maken, geïnspireerd door de Beatles, Bob Dylan en de Stones. Hij droomt ervan om naar Amerika en Engeland te reizen, de landen waar zijn helden vandaan komen. Jaren later hoort hij dat zijn ouders een tijdje hebben overwogen om naar Amerika of Canada te verhuizen, maar helaas is dat idee nooit verder uitgewerkt. Erwin baalt hier nog steeds van, omdat zijn Engels dan beter zou zijn geweest. Groots dromen was eigenlijk niet mogelijk in een klein Overijssels boerendorp, waar Hilversum al in een andere wereld ligt. De drang om (ver) weg te gaan, blijft zijn hele leven bij ‘m.
In de pubertijd voelde hij zich wel eens gediscrimineerd als hij moest hooien, terwijl zijn vriendjes naar het zwembad konden. Op de boerderij was er altijd wat te doen. Waar zijn broer in de wieg was gelegd voor het boerenleven, weet Erwin dat dit niet is wat hij wil. Hij gebruikt elk vrij moment om met zijn gitaar te spelen en te zingen. Zijn vader werd wel eens fanatiek als hij zijn boerderijklussen liet liggen om met muziek bezig te zijn. Wanneer er later, in zijn bandtijd met The Prodigal Sons, een liedje op de radio komt, leert zijn vader beter begrijpen wat muziek voor zijn zoon betekent. Ook krijgt hij van z’n vader te horen dat hij nu doet waar z’n vader het lef niet voor had. ‘Ik leef nu gedeeltelijk de droom die mijn vader vroeger had’.
Een opleiding tot artiest was er indertijd nog niet. Na het behalen van zijn VMBO diploma moest Erwin naar de HAVO om in aanmerking te komen voor het conservatorium, de enige muziekopleiding. De HAVO halen wordt hem niet en hij besluit om, naar aanleiding van een beroepskeuzetest, agogisch werk te gaan studeren. Deze test vulde hij echter in, zoals hij zichzelf graag zag en niet hoe hij echt was. Maar ja, het MBO was de weg naar zijn droom. Tijdens een stage loopt hij vast. Veel ‘sores’ komt samen: het huwelijk van z’n ouders stevent af op een scheiding, hij blijkt onverwachts vader te worden en hij voelt zich totaal niet op z’n plek bij de opleiding. Hij wil gewoon muziek maken! Een collega van z’n stageplek signaleert de struggles van Erwin en geeft hem een ‘blaadje’ met het advies het nummer daarop te bellen. “Soms moet je echt geluk hebben dat je de juiste mensen op het juiste moment tegenkomt. Ik durf te stellen dat het telefoonnummer, dat van een therapeut bleek te zijn, de start was van een ommekeer in mijn leven ”. Gesprekken met deze vrouw helpen hem inzicht te krijgen in wat hij zelf wil, in plaats van een koers te varen die anderen van hem verwachten. “Ik moest stoppen met dingen doen die ik eigenlijk niet wilde en kiezen voor een andere manier van leven”. Dingen niet meer uitstellen, maar gewoon gelijk doen. “Ik had sterk de neiging om dingen uit te stellen tot later’’. Maar nu zette ik als het ware een knop om: ‘’bedacht ik dat ik iemand wilde bellen, dan moest ik direct bellen”. Hij krijgt handvaten aangereikt om de chaos in z’n leven weer op de rit te krijgen en ook leert hij om te huilen. “Iedereen zou elke week een keer moeten huilen. Het lucht zo enorm op”. In die tijd vraagt hij zich soms ook af wat hij nou eigenlijk aan het doen is, maar door de jaren heen leert hij dat er veel kracht zit in de artistieke wereld. “Geraakt worden door een lied, schilderij of mooi gedicht, het heeft waarde. Je eigen problemen omzetten in teksten die mensen (h)erkenning kunnen geven en misschien een stuk heling. Wanneer ik een lach en traan heb kunnen bereiken in een optreden, dan is een avond voor mij geslaagd”.
In die tijd is hij, na veel solowerk en het spelen in verschillende bandjes, begonnen met zijn eigen band ‘The Prodigal Sons’. Na een aantal gesprekken als laatste zetje, breekt hij zijn studie af en legt hij zich volledig toe op deze band en dus de muziek. De woorden “je kan alles doen wat je wil, jij bent een artiest. Het is jouw taak om emoties te beleven, zodat je er iets mee kunt doen. Er een mooi liedje van kan maken, zodat een ander er weer iets aan heeft” zijn ‘m nog altijd bij gebleven.
Het gaat goed en samen met de band toert hij alle grote podia in Nederland langs. Ze treden zelfs een aantal keer op in de VS. In ’97 valt de groep uit elkaar. Het uiteenvallen van de band en de teleurstelling in anderen hebben hem diep geraakt. Hij krabbelt langzaam weer op en grijpt alle kansen aan om toch op te kunnen blijven treden.
In 2000 komt er de mogelijkheid op zijn pad om een album op te nemen bij een bekende producer in de VS. Hier legt hij zijn ziel en zaligheid in. Er gebeurt echter niks wanneer de plaat uitkomt. Dit veroorzaakt psychische problemen en hij zit op het randje van een burn-out.
Het gaat goed en samen met de band toert hij alle grote podia in Nederland langs. Ze treden zelfs een aantal keer op in de VS. In ’97 valt de groep uit elkaar. Het uiteenvallen van de band en de teleurstelling in anderen hebben hem diep geraakt. Hij krabbelt langzaam weer op en grijpt alle kansen aan om toch op te kunnen blijven treden.
In 2000 komt er de mogelijkheid op zijn pad om een album op te nemen bij een bekende producer in de VS. Hier legt hij zijn ziel en zaligheid in. Er gebeurt echter niks wanneer de plaat uitkomt. Dit veroorzaakt psychische problemen en hij zit op het randje van een burn-out.
Tekst gaat verder onder foto.
Om toch zijn familie te kunnen onderhouden, het gezin is inmiddels uitgebreid met een dochter, neemt Erwin allerhande baantjes aan om rond te kunnen komen. Doordat hij geen diploma’s heeft, zijn het niet de best betaalde functies. Zo rijd hij voor dag en dauw, na een optreden, kranten rond en werkt hij in de catering. “We moesten elk dubbeltje omdraaien. Gelukkig hoefden we niet naar de voedselbank. Financiële stress, ik gun het niemand. Het was geen fijne tijd. Ook al ‘maakt geld niet gelukkig’, het drukt wel op alle facetten van het leven als je het financieel zwaar hebt.” Dit duurt een aantal jaren. “Op sommige momenten dacht ik: had ik maar een vak geleerd. Tegelijkertijd wist ik dat ik muziek wilde blijven maken. Wel vroeg ik mij verschillende keren af of ik mijn brood nog wel kon verdienen in de muziek.”
Toch blijft Erwin stug doorgaan. Gestimuleerd door goede vriend Andre Groote, waar hij nauw mee samenwerkt, besluit hij om het heft in eigen handen te nemen. Hij breekt met de gewoonte van een ‘artiest en een boekingsbureau’ en begint zelf optredens te regelen. “In het begin was het super ongemakkelijk om voor jezelf te handelen, maar je ontwikkelt er wel een olifantshuid door.” Op den duur bereikt hij het punt dat hij de baantjes ernaast niet meer nodig heeft en weer kan leven van de muziek.
Dan komt in 2012 The Voice op zijn pad. Hij ambieert niet per sé om via een talentenshow zichzelf in de picture te spelen. Een combinatie van factoren maakt dat hij toch besluit om mee te doen. Zo weet hij dat er mogelijk nog meer in zit, dan hij tot dan toe heeft bereikt. Ook komt hij zijn oud tourmanager tegen die hem stimuleert om zich op te geven. Het enthousiasme van zijn kids over The Voice en de auditie van Ben Saunders geven uiteindelijk de doorslag. “Als ik ronde 1 of 2 haal, is mijn streven al bereikt: een nieuwe doelgroep kennis te laten maken met mijn muziek”. Hij bereikt de finale en krijgt daarmee veel meer aandacht dan waarop hij had gerekend. Dit geeft een flinke boost aan zijn carrière. Zo heeft hij sinds The Voice elk jaar een theatertour kunnen doen. Het heeft hem een duw in de goede richting gegeven. De theaters durven het risico te nemen om een optreden te boeken. Naast de tournees treedt hij overal in het land op waar er interesse is.
Toch blijft Erwin stug doorgaan. Gestimuleerd door goede vriend Andre Groote, waar hij nauw mee samenwerkt, besluit hij om het heft in eigen handen te nemen. Hij breekt met de gewoonte van een ‘artiest en een boekingsbureau’ en begint zelf optredens te regelen. “In het begin was het super ongemakkelijk om voor jezelf te handelen, maar je ontwikkelt er wel een olifantshuid door.” Op den duur bereikt hij het punt dat hij de baantjes ernaast niet meer nodig heeft en weer kan leven van de muziek.
Dan komt in 2012 The Voice op zijn pad. Hij ambieert niet per sé om via een talentenshow zichzelf in de picture te spelen. Een combinatie van factoren maakt dat hij toch besluit om mee te doen. Zo weet hij dat er mogelijk nog meer in zit, dan hij tot dan toe heeft bereikt. Ook komt hij zijn oud tourmanager tegen die hem stimuleert om zich op te geven. Het enthousiasme van zijn kids over The Voice en de auditie van Ben Saunders geven uiteindelijk de doorslag. “Als ik ronde 1 of 2 haal, is mijn streven al bereikt: een nieuwe doelgroep kennis te laten maken met mijn muziek”. Hij bereikt de finale en krijgt daarmee veel meer aandacht dan waarop hij had gerekend. Dit geeft een flinke boost aan zijn carrière. Zo heeft hij sinds The Voice elk jaar een theatertour kunnen doen. Het heeft hem een duw in de goede richting gegeven. De theaters durven het risico te nemen om een optreden te boeken. Naast de tournees treedt hij overal in het land op waar er interesse is.
Hij kijkt tevreden terug. "Het hoogtepunt van mijn muzikale carrière was het spelen met zijn helden." Hij heeft de eer gehad om te spelen met muzikanten die met Elvis, the Rolling Stones en Bruce Springsteen hebben gewerkt.
Trots is hij niet snel op zichzelf. Wel is hij blij dat hij door alle moeilijke periodes heen de kracht heeft gevonden om door te gaan. “Ik word wel gezien als doorzetter, maar zelf voel ik dat lang niet altijd. Ik ken mijn zwaktes en had jaren geleden vaak de neiging om te verdrinken in mijn eigen angsten en onzekerheden. Ik heb momenten gehad dat ik mezelf afvroeg wat ik nou eigenlijk voorstelde. Ik heb echt moeten leren de juiste invulling te geven aan mijn leven.”
Stiekem droomt hij nog wel van een wereldtournee. "De kinderen zijn nu volwassen, ik zou dan niet de vader zijn die altijd weg was op de belangrijke momenten. Het lijkt mij heel gaaf om één keer dat grootste tourleven te ervaren. Aan de andere kant ben ik het kleine gaan waarderen. Ik heb m’n werk gewoon in Nederland en kan vrijwel elke avond thuis slapen. Het feit dat ik daardoor m’n kinderen als huisvader heb zien opgroeien is ook rijkdom en luxe.”
Trots is hij niet snel op zichzelf. Wel is hij blij dat hij door alle moeilijke periodes heen de kracht heeft gevonden om door te gaan. “Ik word wel gezien als doorzetter, maar zelf voel ik dat lang niet altijd. Ik ken mijn zwaktes en had jaren geleden vaak de neiging om te verdrinken in mijn eigen angsten en onzekerheden. Ik heb momenten gehad dat ik mezelf afvroeg wat ik nou eigenlijk voorstelde. Ik heb echt moeten leren de juiste invulling te geven aan mijn leven.”
Stiekem droomt hij nog wel van een wereldtournee. "De kinderen zijn nu volwassen, ik zou dan niet de vader zijn die altijd weg was op de belangrijke momenten. Het lijkt mij heel gaaf om één keer dat grootste tourleven te ervaren. Aan de andere kant ben ik het kleine gaan waarderen. Ik heb m’n werk gewoon in Nederland en kan vrijwel elke avond thuis slapen. Het feit dat ik daardoor m’n kinderen als huisvader heb zien opgroeien is ook rijkdom en luxe.”
WAT VOND ERWIN ERVAN
"Ik vond het een geweldige ervaring om met Irmgard te werken. Het voorgesprek, waar een uurtje voor was gepland, werd bijna 2 uur en resulteerde in een diepgaand gesprek waarin ook best persoonlijke dingen zijn besproken. Van daaruit zijn we gaan werken met de fotosessie. Dingen uit mijn carrière en persoonlijke herinneringen werden teruggehaald tijdens de shoot en ik vond dat een heel bijzondere ervaring. Het was confronterend om mezelf zo te zien in bepaalde emoties. Maar tegelijk was het ook heel mooi om eens weer in de spiegel te kijken en te zien waar ik sta op dit moment."
"Ik vond het een geweldige ervaring om met Irmgard te werken. Het voorgesprek, waar een uurtje voor was gepland, werd bijna 2 uur en resulteerde in een diepgaand gesprek waarin ook best persoonlijke dingen zijn besproken. Van daaruit zijn we gaan werken met de fotosessie. Dingen uit mijn carrière en persoonlijke herinneringen werden teruggehaald tijdens de shoot en ik vond dat een heel bijzondere ervaring. Het was confronterend om mezelf zo te zien in bepaalde emoties. Maar tegelijk was het ook heel mooi om eens weer in de spiegel te kijken en te zien waar ik sta op dit moment."