“Op gedenkdagen zoals zijn verjaardag en sterfdag krijg ik nog steeds veel appjes en kaartjes. Dat mensen aan me denken vind ik super lief, maar de dag erna is het lastig. Het leven van anderen gaat gewoon door, terwijl niets in mijn leven meer normaal is.”
Ik ben Gerreke en dit is mijn verhaal.
Ik ben geboren en getogen in Nunspeet op de Veluwe. In 2011 heb ik Johan leren kennen via een datingsite. Ik heb altijd gezegd dat ik niet naar ‘het Oosten’ (Twente) wilde verhuizen, maar het kwam er toch van. Johan kwam uit Enter en we kochten een huis in Rijssen. Dit heb ik, achteraf gezien, wel een beetje onderschat. Een nieuwe woonplaats, ander werk en opeens met elkaar een huis delen, dat vond ik best lastig. Het duurde ruim een half jaar voor ik een beetje mijn draai had gevonden. Toen we 9 maanden getrouwd waren, raakte ik zwanger en oh, wat waren we daar blij mee. Het was een voorspoedige zwangerschap en alles leek goed te zijn. We genoten van onze vakantie naar Turkije met het idee dat het onze ‘laatste vakantie samen’ zou zijn. Wat heb ik daar mooie herinneringen aan.
Ik zat op zwangerschapsgym en in de groep waren best veel dames die problemen hadden tijdens hun zwangerschap. Ik had tot 38 weken eigenlijk een heel goede zwangerschap. Op 13 november was ik een dag bij mijn ouders geweest en die dag voelde ik wat minder leven. Maar ja, je kunt het ook wel verklaren. Je bent 38 weken en je kindje houdt steeds minder ruimte over. Onderweg naar huis dacht ik wel: “als ik vanavond nog zo weinig voel, dan ga ik bellen”. Die avond voelde ik weer getrappel in mijn buik, dus ik ging redelijk gerust naar de zwangerschapscontrole de volgende dag. Toen ik op de behandeltafel lag, bleek de hartslag van het kindje te laag te zijn. De verloskundige zei dat ik naar het ziekenhuis moest. Johan werd gebeld, ik ben naar huis gereden, heb wat spulletjes en de maxi-cosi gepakt. We reden weg met de gedachte dat we straks met z’n drietjes weer thuis zouden komen. Een tijdje later lag ik op een bed en merk ik dat de echoscopist er iemand anders bij roept. Het drong op dat moment nog niet echt tot me door dat de kans bestond dat ons kindje niet meer zou (kunnen) leven. Ik kon het niet bevatten toen ze het vertelden, terwijl het bij Johan wel direct binnenkwam. Het eerste wat in me opkwam was, dat ik die dag nog zou bevallen en dat wilde ik ook graag. Het ziekenhuis had echter een andere procedure/protocol. We mochten ons op maandag melden voor de bevalling die ze dan op gingen wekken (het was vrijdag). Het ziekenhuis was erg begripvol en gaf aan dat we, als we het thuis niet konden uithouden, ons ook eerder mochten melden. Vanuit het ziekenhuis zijn we doorgereden naar familie om het verdrietige nieuws te vertellen. Op dat moment drong het pas echt tot mij door dat ons kindje was overleden. Bepaalde intense emoties vergeet ik nooit meer. Ondanks mijn eerste gevoel om direct te willen bevallen, is het toch goed geweest dat het ziekenhuis adviseerde om hier anders mee om te gaan. Hierdoor konden we vóór de geboorte van Sarah al dingen regelen en was er ruimte en tijd om deze onvoorstelbare realiteit te laten landen.
Ik zat op zwangerschapsgym en in de groep waren best veel dames die problemen hadden tijdens hun zwangerschap. Ik had tot 38 weken eigenlijk een heel goede zwangerschap. Op 13 november was ik een dag bij mijn ouders geweest en die dag voelde ik wat minder leven. Maar ja, je kunt het ook wel verklaren. Je bent 38 weken en je kindje houdt steeds minder ruimte over. Onderweg naar huis dacht ik wel: “als ik vanavond nog zo weinig voel, dan ga ik bellen”. Die avond voelde ik weer getrappel in mijn buik, dus ik ging redelijk gerust naar de zwangerschapscontrole de volgende dag. Toen ik op de behandeltafel lag, bleek de hartslag van het kindje te laag te zijn. De verloskundige zei dat ik naar het ziekenhuis moest. Johan werd gebeld, ik ben naar huis gereden, heb wat spulletjes en de maxi-cosi gepakt. We reden weg met de gedachte dat we straks met z’n drietjes weer thuis zouden komen. Een tijdje later lag ik op een bed en merk ik dat de echoscopist er iemand anders bij roept. Het drong op dat moment nog niet echt tot me door dat de kans bestond dat ons kindje niet meer zou (kunnen) leven. Ik kon het niet bevatten toen ze het vertelden, terwijl het bij Johan wel direct binnenkwam. Het eerste wat in me opkwam was, dat ik die dag nog zou bevallen en dat wilde ik ook graag. Het ziekenhuis had echter een andere procedure/protocol. We mochten ons op maandag melden voor de bevalling die ze dan op gingen wekken (het was vrijdag). Het ziekenhuis was erg begripvol en gaf aan dat we, als we het thuis niet konden uithouden, ons ook eerder mochten melden. Vanuit het ziekenhuis zijn we doorgereden naar familie om het verdrietige nieuws te vertellen. Op dat moment drong het pas echt tot mij door dat ons kindje was overleden. Bepaalde intense emoties vergeet ik nooit meer. Ondanks mijn eerste gevoel om direct te willen bevallen, is het toch goed geweest dat het ziekenhuis adviseerde om hier anders mee om te gaan. Hierdoor konden we vóór de geboorte van Sarah al dingen regelen en was er ruimte en tijd om deze onvoorstelbare realiteit te laten landen.
Het moment dat de kraamverzorgster wegging en Johan weer aan het werk ging besefte ik: “nu moet ik het echt alleen doen”. Normaal heb je dan een kindje om voor te zorgen, maar ik had niets. Ik voelde een enorme leegte en worstelde met mijn gevoelens. Dan ervaar je dat een rouwproces persoonlijk en individueel wordt beleefd en voor ieder anders is. We betrokken Sarah veel in ons dagelijks leven: ze was er niet, maar ze hoorde er voor ons wel bij!
Ik wilde heel graag weer zwanger worden. Dit kreeg een grote plek in mijn leven, terwijl Johan vooral dankbaar was dat we elkaar nog hadden. Het hoefde voor hem niet ‘ten koste van alles’. Ik kwam terecht in een langdurige medische molen. Na 4 jaar behandelen, waarbij ik ook hormonen moest slikken, was ik nog steeds niet zwanger. Deze periode heb ik als heftig ervaren.
In 2020 wilden we op vakantie naar Spanje, maar door Covid-19 kon dit niet doorgaan. Gelukkig konden we wel naar Oostenrijk en achteraf was dat iets om dankbaar voor te zijn. Het was een ontzettend mooie en waardevolle vakantie. In september zijn we nog een aantal dagen naar een wellness resort geweest. Als ik die vakantie terugdenk: er gebeurden dingen die niet klopten en niet bij Johan pasten. Eind van die week, toen we weer thuis waren, kreeg Johan steeds meer klachten en hebben we de huisartsenpost gebeld. Die stuurden een ambulance, omdat ze een hartfilmpje wilden maken. Dat was niet afwijkend, maar zijn bloeddruk was wel erg hoog. Hiervoor moesten we naar de huisartsenpost en daar kreeg hij medicatie. Voor een aantal andere klachten die de arts niet kon verklaren, moest hij de eerstvolgende maandag naar de huisarts. Zondag voelde hij zich wat beter en we dachten dat de medicatie goed aansloeg. Op maandag 21 september ’s morgens vroeg ging het echter flink mis. Johan ging ineens rechtop in bed zitten en ik kon hem niet meer bereiken. Ik heb direct 112 gebeld. De buren kwamen op mijn geroep af en we zijn gaan reanimeren. Toen de hulpverleners kwamen, ben ik beneden gaan wachten.
Toen het boven langzaam stil werd, voelde ik meteen dat er iets niet klopte: Johan bleek te zijn overleden. Tekst gaat verder onder de foto.
Het is onbeschrijflijk in welke rollercoaster ik toen terechtkwam. Waar we na het overlijden van Sarah alle verdriet samen konden delen, zo stond ik er nu alleen voor. Ik heb Johan samen met de begrafenisondernemer verzorgd, iets wat ik vooraf nooit had gedacht te zullen doen. Met de steun van zijn en mijn ouders (en wederzijdse broers/zussen) zijn verder alle zaken geregeld. Ik ben nog steeds heel dankbaar voor alle liefde, die ik heb ontvangen van de mensen die om mij heen stonden en ook zijn blijven staan. Pas op het moment dat we bij zijn graf stonden, kwamen de emoties en het besef dat Johan echt niet meer terug zou komen.
Maar, zodra iedereen weg was en de begrafenis voorbij was, toen begon het pas. Maandenlang heeft er geregeld iemand bij mij thuis geslapen, zodat ik niet alleen hoefde te zijn. Enerzijds fijn, anderzijds merkte ik na een tijdje wel dat het ook goed was om weer mijn eigen weg te gaan. Al vrij snel na Johans overlijden kreeg ik last van paniekaanvallen. De volgende vraag hield me steeds bezig: bij het overlijden van Sarah was Johan er voor mij (waren we samen), bij het overlijden van Johan was ik er voor hem, maar wie is er straks voor mij als er wat gebeurt?
Maar, zodra iedereen weg was en de begrafenis voorbij was, toen begon het pas. Maandenlang heeft er geregeld iemand bij mij thuis geslapen, zodat ik niet alleen hoefde te zijn. Enerzijds fijn, anderzijds merkte ik na een tijdje wel dat het ook goed was om weer mijn eigen weg te gaan. Al vrij snel na Johans overlijden kreeg ik last van paniekaanvallen. De volgende vraag hield me steeds bezig: bij het overlijden van Sarah was Johan er voor mij (waren we samen), bij het overlijden van Johan was ik er voor hem, maar wie is er straks voor mij als er wat gebeurt?
Ik besloot een dagboek te gaan bijhouden om de herinnering aan Johan levendig te houden. Over mijn emoties, mijn gevoelens, mijn vragen, dingen die we samen hadden meegemaakt, echt alles. Van een rouwcoach leerde ik dat iedereen zo zijn eigen manier van rouwen heeft, dat er geen goed of fout is. Dit heeft mij meer ruimte gegeven om de manier van rouwen bij anderen ook te begrijpen. Dat probeer ik ook te respecteren.
In 2021 ben ik op rouwretraite geweest. Hiervoor moest ik iets meenemen wat symbool stond voor mij en voor wie ik was. Ik koos voor een vlinder van chocola (die ik speciaal heb laten maken). Een vlinder is prachtig, maar ook zo kwetsbaar. Ik voelde mij als die vlinder en zonder Johan was ik vleugellam. Waar er na het overlijden van Sarah berusting was, kon ik niet begrijpen waarom God Johan ook had weggenomen. Ik ben door een diep dal gegaan en had veel therapie nodig. Ik mocht echter wel zeggen: “Als ik alles moest verliezen om alleen God over te houden, dan is het goed”.
Doordat het midden in coronatijd gebeurde, kon ik voor mezelf het leven weer een beetje op de rit krijgen. Ik hoefde niet gelijk naar allerlei sociale verplichtingen. Dat heb ik echt als een zegen ervaren, mede omdat je bij verjaardagen en dergelijke telkens weer met je verlies wordt geconfronteerd. Toen dat weer op gang kwam, leek het wel of ik opnieuw in een rouwproces terecht kwam. Nog steeds ervaar ik die leegte als ik thuiskom na een verjaardag of een feestje. Het niet meer samen kunnen delen vind ik erg moeilijk. Gelukkig zijn er anderen met wie ik dingen kan delen, maar niemand kan Johan vervangen. Op gedenkdagen zoals zijn verjaardag en sterfdag krijg ik nog steeds veel appjes en kaartjes. Dat mensen aan me denken vind ik super lief, maar de dag erna is het lastig. Het leven van anderen gaat gewoon door, terwijl niets in mijn leven meer normaal is.”
Doordat het midden in coronatijd gebeurde, kon ik voor mezelf het leven weer een beetje op de rit krijgen. Ik hoefde niet gelijk naar allerlei sociale verplichtingen. Dat heb ik echt als een zegen ervaren, mede omdat je bij verjaardagen en dergelijke telkens weer met je verlies wordt geconfronteerd. Toen dat weer op gang kwam, leek het wel of ik opnieuw in een rouwproces terecht kwam. Nog steeds ervaar ik die leegte als ik thuiskom na een verjaardag of een feestje. Het niet meer samen kunnen delen vind ik erg moeilijk. Gelukkig zijn er anderen met wie ik dingen kan delen, maar niemand kan Johan vervangen. Op gedenkdagen zoals zijn verjaardag en sterfdag krijg ik nog steeds veel appjes en kaartjes. Dat mensen aan me denken vind ik super lief, maar de dag erna is het lastig. Het leven van anderen gaat gewoon door, terwijl niets in mijn leven meer normaal is.”
Soms overvalt de rouw je op de meest onverwachtse momenten. Ik wilde onlangs iets gaan bakken toen ik opeens besefte: het zou eigenlijk een taart moeten zijn voor de verjaardag van Sarah. Zij zou op die datum jarig zijn. Dan komt het verdriet ineens heel hard binnen.
Terugkijkend besef ik steeds meer dat Johan veel van mij hield en wat hij allemaal voor mij heeft gedaan en betekent. Ik ben enorm dankbaar voor de tijd die we samen mochten beleven. Ook is het bijzonder om uit onverwachte hoek de bevestiging te krijgen dat Johan veel van me hield en hoe hij naast mij stond.
Ik praat nog steeds graag over Sarah en Johan. Het geeft me het gevoel dat ze nog bij mij zijn. Ook ervaar ik een stukje heling als ik over hen spreek. Soms vind ik het wel moeilijk om over hen te vertellen aan mensen die nu deel uitmaken van mijn leven. Zij hebben het rouwproces niet meegemaakt. Toch hoop ik dat ook zij de liefde voelen als ik over hen spreek. De toekomst ziet er hoopvol uit, maar is tegelijk ook lastig. Hoe langer het geleden is, hoe meer het gemis van Johan (en Sarah) verandert. Ze zijn niet meer fysiek aanwezig in mijn leven, maar blijven wel deel uitmaken van mijn verleden.
Ik praat nog steeds graag over Sarah en Johan. Het geeft me het gevoel dat ze nog bij mij zijn. Ook ervaar ik een stukje heling als ik over hen spreek. Soms vind ik het wel moeilijk om over hen te vertellen aan mensen die nu deel uitmaken van mijn leven. Zij hebben het rouwproces niet meegemaakt. Toch hoop ik dat ook zij de liefde voelen als ik over hen spreek. De toekomst ziet er hoopvol uit, maar is tegelijk ook lastig. Hoe langer het geleden is, hoe meer het gemis van Johan (en Sarah) verandert. Ze zijn niet meer fysiek aanwezig in mijn leven, maar blijven wel deel uitmaken van mijn verleden.
Ik merk dat ik nog veel liefde te geven heb en ik vertrouw erop dat God daar Zijn plan mee heeft.
Door alles wat er in mijn leven is gebeurd, heb ik meer oog gekregen voor de kleine dingen, maar vooral ook voor de dingen die ertoe doen. Dat zou ik ook graag mee willen geven aan iedereen die dit leest: ‘wees lief voor elkaar, voor je naaste’. Een klein gebaar kan al een heel verschil maken!
Ons enige kind, ons meisje, is niet meer bij me en Johan krijg ik niet terug. Ik begrijp Gods wegen niet altijd, maar geloof dat Hij het allemaal in Zijn wijsheid doet.
REVIEW GERREKE
Al vond ik het enorm spannend om mee te doen aan de serie over rouw, Irmgard zorgde ervoor dat ik me op mijn gemak voelde. Ik ben blij en dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mijn verhaal te delen. De foto's zijn ook echt prachtig geworden!
Al vond ik het enorm spannend om mee te doen aan de serie over rouw, Irmgard zorgde ervoor dat ik me op mijn gemak voelde. Ik ben blij en dankbaar dat ik de kans heb gekregen om mijn verhaal te delen. De foto's zijn ook echt prachtig geworden!
------------------------------------------
Heeft dit verhaal je geïnspireerd en zou jij ook je eigen verhaal in woord en beeld vastgelegd willen hebben? Boek dan een Life.Story!
Heeft dit verhaal je geïnspireerd en zou jij ook je eigen verhaal in woord en beeld vastgelegd willen hebben? Boek dan een Life.Story!