Het moment dat hij weg reed ben ik volledig ingestort. Daarna heb ik 1.5 uur in een foetushouding gehuild en geschreeuwd. Hoe kon dit gebeuren? Ik hield pas op toen ik geen stem meer over had, vertrouwd in de armen van een goede vriend.
Ik ben Irmgard en dit is mijn verhaal.
Ik ben Irmgard en dit is mijn verhaal.
Soms zou ik willen
Dat ik een knop om kon draaien
Makkelijk doorgaan en klaar
Niet achteruit hoeven kijken
Met weemoed en een staar
Niet wakker worden met een onbewuste hoop
Die nooit uit zal komen
Denken aan wat niet meer zal zijn
En houden van iemand die niet meer bij je is
Slapen en wakker worden met
‘het was maar een nare droom’
Tijd heelt alle wonden zeggen ze wel
Maar de randen zijn nu nog lang niet schoon
Ik moet mezelf er tijd voor geven
Maar wou dat ik ook zo snel door kon gaan
Om weer met hoop en vreugde
In het leven te kunnen staan
Voor nu ben ik als wuivend gras
Meebuigend in de wind
Hopend weer rechtop te kunnen staan
Dat ik een knop om kon draaien
Makkelijk doorgaan en klaar
Niet achteruit hoeven kijken
Met weemoed en een staar
Niet wakker worden met een onbewuste hoop
Die nooit uit zal komen
Denken aan wat niet meer zal zijn
En houden van iemand die niet meer bij je is
Slapen en wakker worden met
‘het was maar een nare droom’
Tijd heelt alle wonden zeggen ze wel
Maar de randen zijn nu nog lang niet schoon
Ik moet mezelf er tijd voor geven
Maar wou dat ik ook zo snel door kon gaan
Om weer met hoop en vreugde
In het leven te kunnen staan
Voor nu ben ik als wuivend gras
Meebuigend in de wind
Hopend weer rechtop te kunnen staan
Rouw. Het is een onderwerp waar we in ons leven allemaal mee te maken krijgen. Er wordt wel gezegd: rouw is de keerzijde van liefde. Wanneer je van iemand gehouden hebt, is het een heel proces om die persoon los te laten. Vaak wordt er over rouw geschreven in de vorm van een geliefde die je aan de dood moest verliezen. Dit is een proces dat we allemaal (soms meerdere keren) kennen. Er zijn echter nog veel meer vormen van rouw. Wat te denken van een miskraam? Dan is er al een toekomstig beeld van een klein mensje dat in je groeit, vanaf het moment dat je die positieve test in je handen hebt. Of als je in een onveilige situatie bent opgegroeid en geen contact meer hebt met je familie? Mensen die er nog wel zijn, maar geen onderdeel meer uitmaken van je leven. Ook kun je denken aan een diagnose die je leven volledig op de kop zet. Het leven dat je kende is er niet meer en je moet wennen aan een lichaam dat niet meer doet wat je wil. Allemaal manieren van rouw die vaak onderbelicht worden. In de literatuur vind je veel over de verschillende fases van rouw: ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en aanvaarding. Fases die niet per stukje afgewerkt worden, maar die door elkaar heen lopen. Je kunt tegelijk in aanvaarding zitten en toch ook weer woede ervaren. Er zijn maar weinig boeken die je handvaten geven hoe je met een bepaalde situatie om kunt gaan. Er is geen checklist van dingen die je af kunt vinken, zodat je weet dat het schema ‘succesvol’ doorlopen is. Recent ging ik zelf door een periode van heftige rouw. Toen mijn man bij me wegging, wist ik niet waar ik het zoeken moest. Mijn leven, mijn toekomst, mijn alles was weg. Hoe kan je daar mee omgaan? Hoe verwerk je zoiets? Je gaat aan jezelf twijfelen. “Had je het aan zien komen?”, was een vraag die ik vaak kreeg. NEE! Dit voel je niet aankomen. Dit verwacht je niet van iemand die je volledig vertrouwt. Wat had ik kunnen doen om te zorgen dat hij was gebleven? Je doet een poging je aan te passen om maar te zorgen dat hij terugkomt! Maar het werkt niet. Het moment dat hij weg reed, ben ik volledig ingestort. Daarna heb ik 1.5 uur in een foetushouding gehuild en geschreeuwd. Hoe kon dit gebeuren? Ik hield pas op toen ik geen stem meer over had, vertrouwd in de armen van een goede vriend. Je leert emoties toelaten en huilen, zoals je dat nog nooit hebt gedaan. Dan kom je op een dieptepunt , waarvan je niet wist dat zoiets mogelijk was. Wat heeft het leven voor zin als alles waar je om gegeven hebt, weg is? Dat je geen kind meer samen zult krijgen, terwijl wij daar in het ziekenhuis mee bezig waren. Je zit in een rollercoaster, waarvan je niet beseft dat het over je eigen leven gaat. Opeens heb je te maken met advocaten en geld. Onderhandelingen over wat van wie is en wat er gaat gebeuren met het huis. Je leert een andere kant van iemand kennen, waardoor je je afvraagt of dit de persoon is van wie je altijd van hebt gehouden. Met behulp van een therapeut probeerde ik alles weer op de rit te krijgen. Wat was er allemaal gebeurt, welke plek heb ik erin en hoe kan ik mijn zelfvertrouwen weer opbouwen? Hoe kan ik leren dat ik wel de moeite waard ben, dat niet iedereen je zo aan de kant zet en dat je nog een toekomst hebt? Bij hoogte- en dieptepunten kun je niet meer appen of bellen met je beste maatje! Wanneer je denkt een bepaalde vorm van acceptatie te hebben bereikt, dan komt er door een situatie toch weer veel pijn, woede en twijfel om de hoek kijken. Het is als een wond waar langzaam een korst op groeit, maar die er soms weer af wordt gekrabd. Het blijft een gevoelige plek.
Tekst gaat verder onder foto.
Mensen hebben na een tijdje de neiging om te vragen: “Heb je het al een plek gegeven?" Een vraag die frustratie en woede oproept, omdat het lijkt alsof je het verleden weggestopt hebt en het er niet meer mag zijn. Wat je hebt meegemaakt, is echter een hoofdstuk in je levensboek. Een hoofdstuk dat is omgeslagen, maar wel één die in dezelfde kaft is gebonden! Ongewild moet je ook stappen ondernemen die je liever niet zou doen. Zo moest het huis in de verkoop, omdat uitkopen geen optie was. Ik kan niet uitleggen hoe het ontzettend door je ziel snijdt als er een fotograaf langskomt om alles te fotograferen. Mensen denken vaak ‘het is maar een huis’, maar voor mij is het mijn thuis, de plek waar ik al sinds mijn derde woon. In het begin zie je enkel de herinneringen die je samen hebt gemaakt op die plek, maar die wegen niet op tegen 25 jaar geschiedenis die achter mij ligt.
Toen ik vorig najaar op vakantie op Mallorca was, begon ik langzaam uit het dal te klimmen. Wilde ik eerst niet uit huis, in de vakantie wilde ik niet terug náár huis. Ik voelde mij een beetje loskomen en wilde niet terug naar die plek waar mijn leven 180 graden was omgedraaid. Weer thuis brak de laatste fase van onderhandelen tussen de advocaten aan. Het duurde uiteindelijk tot december dat we de echtscheidingspapieren konden tekenen. Je stapt een advocatenkantoor in als een getrouwde vrouw en je gaat door een simpele krabbel gescheiden de deur weer uit. Dezelfde krabbel die 4.5 jaar eerder was gezet voor een levenslang geldend jawoord. Die belofte wordt in één pennenstreek volledig teniet gedaan.
De eerste Kerst alleen, oud & nieuw en verjaardagen waren enorm lastig. Je voelt telkens weer het gemis, omdat de persoon die erbij had moeten zijn er niet meer is. Familie en vrienden vangen veel op, maar toch kom je altijd weer alleen thuis. Het was een rare gewaarwording om het jaar 2023 officieel in te gaan als ‘mevrouw Averesch’. Het stempel ‘gescheiden’ drukt(e) zwaar op mij. Het is net een ‘olifant in de kamer’ die vaak ter sprake komt. Stapsgewijs wordt het steeds meer een heuvellandschap, waarin ik mij begeef. Het proces van acceptatie begint steeds meer vorm te krijgen. Het dagenlang huilen ligt inmiddels achter mij. Toch overvalt het gevoel van eenzaamheid mij nog regelmatig. Dan schieten de herinneringen door mijn hoofd over de tijd dat we het samen zo goed hadden. Rouwen om iemand die nog wel in leven is, met wie je zo intiem bent geweest, maar ondertussen een wereld van je verwijderd is. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit verhaal over mezelf gaat, maar toch is het de rauwe werkelijkheid. Langzaam probeer ik vooruit te kijken en weer te dromen. Nieuwe doelen te stellen in mijn leven. De stempel zit er, maar probeer ik geen hindernis te laten zijn. Mensen moeten mij nemen zoals ik ben, inclusief mijn verhaal. Het proces van mezelf omarmen zal blijven, maar ik kan steeds vaker in de spiegel kijken en zeggen: "Je mag er zijn, je bent meer waard dan dat." Ik kijk terug op de afgelopen tijd en mag zien dat ik ben gegroeid en steeds beter weet wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor sta!
Soms kijk je uit naar iets wat nog niet is
Soms kijk je uit naar hetgeen dat was
Soms heb je een lach op je gezicht
Soms vloeit er een traan zonder bericht
Soms heb je weer energie om te leven
En zin om weer nieuwe doelen na te streven
Het komt er langzaam weer een beetje in
De drive, energie, dromen en zin
Dankbaar voor waar ik op dit moment sta
Soms al, soms nog maar 1,5 jaar, kijken waarheen ik ga.